Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου των Αθηναίων ομόφωνα αποφάσισε να τιμηθούν με το «Χρυσούν Μετάλλιον» οι συνθέτες κ.κ. Γιώργος Κατσαρός και Μίμης Πλέσσας «για την ανεκτίμητη προσφορά τους στην Πόλη των Αθηνών, το κοινωνικό σύνολο, τις Τέχνες και τα Γράμματα». Αυτό αναφέρει η σχετική απόφαση. Αλλά οι σκέψεις μας δεν αφορούν μόνον στο παρελθόν. Επεκτείνονται στο παρόν και το μέλλον. Σ’ αυτά που πέρασαν και ο ανθρώπινος νους αρέσκεται να εξωραΐζει, σ’ αυτά που ζούμε στην καθημερινή πραγματικότητα και σε όσα θα έλθουν. Τι εκπροσωπούν οι δύο συνθέτες και γιατί έχουν συνδυαστεί στη μνήμη και τη συνείδηση του ελληνικού λαού; Γιατί η παρουσία και τα ακούσματά τους έχουν ταιριάξει με όμορφα συναισθήματα όπως είναι η ελπίδα, ο ρομαντισμός και οι αξίες που εκπροσωπούν ο γαλάζιος ουρανός και η θάλασσα;
Το «μυστικό» ίσως να κρύβεται στον τρόπο με τον οποίο το έργο και η προσωπικότητά τους ενώνουν τους Έλληνες. Η εμπειρία μας είναι εντυπωσιακή και ίσως χρήσιμη. Ως γνωστόν, διαθέτουμε πολλούς και σημαντικούς συνθέτες. Ανθρώπους που πλουτίζουν τη ζωή μας και προσφέρουν ψυχική καλλιέργεια και γαλήνη. Στο άκουσμα και μόνον ότι εφέτος έμελε να βραβεύσουμε συνθέτη, σχεδόν με μια φωνή, κατατέθηκαν τα ονόματα Μίμης Πλέσσας και Γιώργος Κατσαρός. Γιώργος Κατσαρός και Μίμης Πλέσσας. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που λήφθηκε απόφαση με τέτοια ομοθυμία και ομοφωνία. Δεν πρόκειται περί συμπτώσεως. Πρόκειται περί φαινομένου το οποίο αναζητεί την ερμηνεία του.
Η κοινή συνείδηση διαμορφώνεται με πολιτισμικά επιχειρήματα που αντλούνται από το παρελθόν. Έτσι οριοθετείται και διαμορφώνεται η ιδιαίτερη εθνική παράδοση, η οποία χρησιμοποιείται από τις ανθρώπινες κοινότητες ως συμβολικό υπόβαθρο της ζωής τους. Η χρήση του παρελθόντος δημιουργεί τους μύθους του μέλλοντος, γεννά εικόνες κοινής λήψης, ενισχύει και διαμορφώνει την κοινή συνείδηση. Εν προκειμένω δε επικεντρώνει τη συνολική αναγνώριση στα δύο πρόσωπα και το έργο τους. Ένα έργο που νωρίς και πρόωρο είναι να αποτιμηθεί διότι οι ίδιοι συνεχίζουν να προσφέρουν. Με τη φυσική παρουσία τους ή τις δημιουργίες τους.
Αναζητώντας όμως το ιστορικό πλαίσιο φθάνουμε στις δεκαετίες 1950 και 60. Βρίσκουμε τη χώρα σε οργασμό αναδημιουργίας και έντονων κοινωνικών προβληματισμών. Απόρροια του μεταπολεμικού και μετεμφυλιακού γίγνεσθαι. Οι Έλληνες αναζητούσαν νέους δρόμους για να χαράξουν δημιουργική πορεία. Άλλοι μετανάστευαν. Πολλοί συγκεντρώνονται στα αστικά κέντρα. Η νεολαία αφουγκράζεται και υιοθετεί τα διεθνή κινήματα. Κάποιοι αναδεικνύουν το νέο όραμα, χτίζουν την καινούργια Ελλάδα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη και προοπτική. Οι άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων βρίσκονται -όπως πάντα- στην πρωτοπορία. Γεννώντας ιδέες, παράγοντας πολιτισμό και απλώνοντας τις μελωδίες τους για να συντροφεύουν τη δύσκολη καθημερινότητα. Τα πολιτισμικά αγαθά αποτιμώνται όταν πλέον έχουν γίνει παρελθόν. Αυτός είναι και ο λόγος που συνήθως ακούμε ότι οι άνθρωποι του πνεύματος απουσιάζουν από τις κρίσιμες στιγμές. Δεν απουσιάζουν. Δημιουργούν.
Ακόμη περισσότερο εμείς οι Αθηναίοι αποζητούμε τη δική τους αρωγή, για να απλώσουμε στην πόλη ένα μελωδικό προστατευτικό δίκτυ. Στην εποχή μας, εποχή έντονων κοινωνικών και οικονομικών φαινομένων, ο κόσμος αναζητεί πρότυπα. Ελπίδα, Αρετή και Σωφροσύνη. Νέες διαδρομές για να διαβεί. Φρέσκες ιδέες για να ξανανιώσει. Καθαρό αέρα να ανασάνει.
Τα στοιχεία αυτά συναντήσαμε στο έργο τους και γι’ αυτό τους Τιμούμε και τους Ευχαριστούμε!
