Ο δέκατος Πρόεδρος του «Συλλόγου των Αθηναίων» Ιωάννης Τοτόμης (1931-2014) ήταν γόνος παλαιάς προεπαναστατικής οικογένειας των Αθηνών. Γιός του Αθηναίου Δημητρίου Ι. Τοτόμη και της Αθηναίας Αικατερίνης Γεωργίου Διάμεση. Η οικογένεια Τοτόμη μετείχε από τις πρώτες στην Επανάσταση του 1821, προσφέροντας τρεις άνδρες στον βωμό της πατρίδας, σύμφωνα με τα στοιχεία που διέσωσε ο Διονύσιος Σουρμελής. Τον Λάμπρο Τοτόμη, τον Παναγιώτη Τοτόμη και τον Πανούση Τοτόμη.
Ο παππούς της μητέρας του Προέδρου, ο Παναγιώτης Τζάνος, διατηρούσε από τα μέσα του 19ου αιώνα μεγάλο και πολυτελές κατάστημα νεωτερισμών στην οδό Αιόλου. Ο δεύτερος παππούς της μητέρας του Γεώργιος Διάμεσης ήταν από τους ιδρυτές της Εμπορικής Ενώσεως Αθηνών στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο πατέρας του Δημήτριος Τοτόμης (1892-1954), του Ιωάννου και της Βασιλικής Χρυσαΐτη είχε σπουδάσει νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Βέλγιο και έγινε δικηγόρος στην Αθήνα το 1914.
Δύο χρόνια νωρίτερα, σε ηλικία 20 ετών είχε καταταχθεί εθελοντής Λοχίας του Πυροβολικού, μετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους και τραυματίστηκε στο Γιδά της Μακεδονίας. Το 1920 ανέλαβε τα καθήκοντα διευθυντού Εργασίας στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και το 1925 μέλος του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης.
Είχε διατελέσει Πρόεδρος πολλών Σωματείων και Οργανισμών, παραμένοντας μέχρι τον θάνατό του Πρόεδρος της Ενώσεως Αθηναίων του Τόπου, με Γενικό Γραμματέα τον μετέπειτα Πρόεδρο του Συλλόγου των Αθηναίων Δημήτριο Γέροντα (1913-1998). Ο Δημήτριος Τοτόμης από το γάμο του με την Αικατερίνη Διάμεση απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Τη Βασιλική, σύζυγο Δημητρίου Αθανασιάδη, την Ελένη, σύζυγο Αθανασίου Δάϊκου, τη Μαρία, σύζυγο Δημητρίου Καραμάνη και τον Ιωάννη Τοτόμη.
Συνεχίζοντας τη μακρά παράδοση της οικογενείας του ο Ιωάννης Τοτόμης υπηρέτησε το Σύλλογο των Αθηναίων και την ελληνική πρωτεύουσα επί μία εξηκονταετία περίπου, αφού γράφτηκε μέλος του Συλλόγου το 1955 σε ηλικία 23 ετών. Μέλη του Συλλόγου ήταν ο πατέρας του αλλά και ο παππούς του Ιωάννης Τοτόμης, καθώς και ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του Γεώργιος Διάμεσης.
Ο Ιωάννης Τοτόμης γεννήθηκε τον Οκτώβριο 1931 στην Πλάκα. Το 1948 τελείωσε το Πειραματικό Σχολείο Αθηνών του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό άριστα και στη συνέχεια φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου σπούδασε νομικά, οικονομικά και πολιτικές επιστήμες, συμμετέχοντας παράλληλα δραστήρια στη Χριστιανική Φοιτητική Ένωση. Πήρε το πτυχίο του το 1952 και στη συνέχεια υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Ναυτικό με το βαθμό του εφέδρου Σημαιοφόρου. Στις αρχές του 1955 διορίστηκε δικηγόρος στην Αθήνα. Κάτοχος τριών ξένων γλωσσών (Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά) συμμετείχε σε σεμινάρια οικονομικών σπουδών στην Αθήνα, στην Γενεύη και στο Παρίσι.
Το 1957 ο Ιωάννης Τοτόμης εκλέχθηκε για πρώτη φορά μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου των Αθηναίων και ανέλαβε τα καθήκοντα του Ταμία. Παράλληλα με την επιτυχημένη επαγγελματική του σταδιοδρομία προσέφερε τις υπηρεσίες του στην Αθήνα. Εκλέχθηκε το 1998 Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου, θέση την οποία διατήρησε επί δεκατρία χρόνια, μέχρι το 2011, οπότε και παρέδωσε στο διάδοχό του.
Κατά την διάρκεια της προεδρίας του φρόντισε να βελτιωθούν τα οικονομικά του Συλλόγου και να εκσυγχρονιστεί η οργανωτική του δομή. Στόχος του, όπως ο ίδιος τον είχε θέσει, ήταν «να ανεβάσει το κύρος του, ώστε να ακούγεται ο λόγος του και να προσφέρει στην Αθήνα και στην Ελλάδα σε όλους τους τομείς». Οργάνωσε την Βιβλιοθήκη και εισήγαγε προγράμματα γενεαλογικών ερευνών.
Ο Ιωάννης Τοτόμης τιμήθηκε, το 1992, από την Ιουστινιάνειο Ιερά Μονή του Θεοβάδιστου Όρους Σινά. Υπήρξε μέλος της Ελληνικής Ανθρωπιστικής Εταιρίας, των Φίλων του Αγίου Όρους και της Ε.Λ.Π.Α., επίτιμο μέλος του Συλλόγου Αθμονέων και τακτικό μέλος της Χριστιανικής Ενώσεως Επιστημόνων. Παντρεμένος με την Χριστίνα Σπηλιωτοπούλου, τακτικό μέλος του Συλλόγου Αθηναίων και αχώριστη σύντροφό του μέχρι το τέλος, διέθεσαν όλες τις δυνάμεις τους για την ευημερία του Συλλόγου και την ανάπτυξή του.
Αποχαιρετώντας τον ο διάδοχός του Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς έγραψε ότι υπήρξε ρηξικέλευθος και χρηστοήθης, συνεπής στις αστικές του καταβολές και αγωνίστηκε επί δεκαετίες για τη γενέτειρά του. Πολιτεύθηκε στα κοινά με σύνεση και γνώμονα το κοινό συμφέρον. Ακατάβλητος και μαχητικός, σώφρων και καλλιεργημένος μας παρέδωσε τη σκυτάλη δείχνοντας τον ορθό δρόμο. Έναν δρόμο που διήνυσε σμιλεύοντας τον ακατέργαστο λίθο της ανθρώπινης ψυχής. Yμνώντας ίσως την Πόλη με τους στίχους του Μαλακάση:
«Νοσταλγικό το χώμα σου, γλυκειά μου Αθήνα, Αθήνα!
Κι αν είναι ακόμα τάφος,
το φως βγάζει από μέσα του ρόδα, ζεμπούλι , κρίνα
και γίνεται ζωγράφος
της ζαφειρένιας σου ομορφιάς, γλυκειά μου Αθήνα, Αθήνα!
πως θέλω να πεθάνω
κάτω από τα’ αλαφρόδετα διάφανα φύλλα εκείνα,
που η δόξα μένει απάνω»
