Στις εκλογές της 28 Νοεμβρίου 1910 και στις επόμενες (11 Μαρτίου 1912) ο λαός ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Η περίοδος από το 1911 – 1915 είναι από τις λαμπρότερες στην ελληνική ιστορία.
Το έθνος ενωμένο, με τη δημιουργική πνοή του Βενιζέλου, προχώρησε στην αναδιοργάνωση του κράτους, στον εξοπλισμό της Ελλάδος, στην ηθική ανάταση του λαού. Στο έργο της αναδημιουργίας ο Βενιζέλος είχε να αντιμετωπίσει φίλους και αντιπάλους. Όταν ξανάφερε στο στρατό το Διάδοχο και τους πρίγκιπες, ξεσηκώθηκαν στη Βουλή όλοι οι φίλοι του εναντίον της επαναφοράς. Και αυτός ο Στέφανος Δραγούμης αντιτάχθηκε και είπε χαρακτηριστικά: «Δεν θέλω να είμαι Κασσάνδρα και μάντις κακών, αλλά το μέτρον θα έχει ολεθρίας συνεπείας». Ο Ν. Ζορμπάς, απόστρατος τώρα, πήγε στο Βενιζέλο για να αποτρέψει την επαναφορά. «Κύριε Πρόεδρε» του είπε «πρόκειται να θερμάνετε όφεις εις τους κόλπους σας». Παρά την αντίδραση ο Βενιζέλος ξανάφερε στο στρατό τους πρίγκιπες και το Διάδοχο. Τους θεωρούσε χρήσιμους για την εθνική ενότητα, «εν όψει» και του πολέμου. Το είχε υποσχεθεί και στο Γεώργιο. Αντίδραση βρήκε ο Βενιζέλος όταν ζήτησε να φέρει Γαλλική αποστολή για την εκπαίδευση του στρατού. Αυτή τη φορά εναντιώθηκε ο βασιλιάς Γεώργιος. «Θα μου προκαλέσετε οικογενειακάς ανωμαλίας» είπε στο Βενιζέλο «έχω συμφωνήσει με τον αυτοκράτορα της Γερμανίας να μας στείλει Γερμανούς οργανωτάς». Ο Βενιζέλος επέμεινε· και έφερε στο στρατό Γαλλική αποστολή με το στρατηγό Εντού (Eydoux) και στο ναυτικό Αγγλική αποστολή με το ναύαρχο Τώφνελ (Tufnell).
Η Βαλκανική Συμμαχία.
Στο αναδημιουργικό έργο της περιόδου 1910 – 12, το μεγαλύτερο βάρος η κυβέρνηση Βενιζέλου το είχε ρίξει στη συγκρότηση αξιόμαχου στρατού. Ήταν απαραίτητος για την είσοδο της Ελλάδος στη Βαλκανική συμμαχία, που αποτελούσε πια πραγματικότητα. Η Βουλγαρία και η Σερβία είχαν συμμαχήσει από τις αρχές του 1912. Είχαν μοιράσει και τα εδάφη της Ευρωπαϊκής Τουρκίας. Άφηναν μόνο την Ήπειρο έξω από τη διανομή των τουρκικών εδαφών. Αυτήν προόριζαν για το φτωχό συγγενή, την Ελλάδα, αν λάμβανε μέρος στον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Η κυβέρνηση Βενιζέλου, ύστερα από τον κίνδυνο που δημιουργούσε για την Ελλάδα η προσέγγιση των δύο Βαλκανικών χωρών, ζήτησε να επισπεύσει τις διαπραγματεύσεις που είχε αρχίσει με τη Βουλγαρία από το 1910. Και τελικά υπογράφηκε στη Σόφια (16 Μαΐου 1912) η ελληνοβουλγαρική συμμαχία. Η Ελλάς θα βοηθούσε με 120.000 στρατό και με ολόκληρο το στόλο της και η Βουλγαρία με 300.000.
Για διανομή τουρκικών εδαφών δε γινόταν λόγος από σκοπιμότητα. Η Ελλάς δεν μπορούσε να δεχτεί τα «ψιχία» που της άφηνε η σερβοβουλγαρική συμφωνία και η Ελληνική κυβέρνηση, πολύ εύστοχα, απέφυγε να θίξει το θέμα, που θα οδηγούσε σε ναυάγιο των διαπραγματεύσεων. Αλλά και η Βουλγαρία δεν το έθιξε. Δε φανταζόταν τις προόδους που είχε κάνει ο ελληνικός στρατός και πίστευε πως με δυσκολία θα προχωρούσε στο τουρκικό έδαφος, ώστε θα πρόφθαινε, πρώτη αυτή, να καταλάβει τη Θεσσαλονίκη. Με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο η Ελλάς δεν είχε ιδιαίτερη συνθήκη. Ήταν όμως σε στενή επαφή και συνεννόηση μαζί τους. Η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου μπορούσε να είναι υπερήφανη για το έργο που είχε επιτελέσει μέσα σε μία διετία. Η Ελλάς με τους καλύτερους οιωνούς άρχιζε τον αγώνα για την απΕλευθέρωση του υπόδουλου Ελληνισμού.
