Αν η μικρή Πρωτεύουσα του νεαρού βασιλείου καθυστέρησε στα πρώτα της βήματα σε πολεοδομική ανάπτυξη, δεν υστέρησε όμως σε τελετές και πανηγυρισμούς. Η ενηλικίωση του Όθωνος (20 Μαΐου 1835) έδωκε την ευκαιρία στις πρώτες μεγάλες γιορτές στην Πρωτεύουσα.
Η χαρά ήταν διπλή. Και γιατί γινόταν ενήλικος ο Βασιλιάς και γιατί όλοι θέλαν να απαλλαγούν από την Αντιβασιλεία. Η στέψη του Όθωνος επρόκειτο να γίνει με μεγάλη πομπή. Θα εφαρμοζόταν το τυπικό που τηρούσαν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. Στον Πειραιά είχε καταπλεύσει αγγλικός, γαλλικός και αυστριακός στόλος, για να τιμήσουν τη στέψη. Αλλά το πλοίο που έφερνε από τη Γαλλία το στέμμα και το σκήπτρο, που είχαν παραγγείλει, καθυστέρησε και έφθασε στον Πειραιά μόνο το βράδυ της ημέρας που είχε οριστεί για τη στέψη.
Η στέψη που δεν έγινε.
Η καθυστέρηση ήταν σκόπιμη και πρόφαση. Η στέψη δεν έγινε, γιατί κανένας δεν την ήθελε. Ο Όθων ήταν Καθολικός το θρήσκευμα και είχε ενδοιασμούς να πάρει το «χρίσμα της στέψεως», που θεωρείται μυστήριο, από την Ορθόδοξο Εκκλησία. Ο πρέσβυς της Ρωσίας στην Αθήνα είχε δηλώσει ότι, οι Ρώσοι θα θεωρούσαν τον Όθωνα μετά τη στέψη του Ορθόδοξο. Οι Έλληνες πολιτικοί, που ήταν από τότε υπέρ του Συντάγματος, δεν ήθελαν τη στέψη, που θύμιζε την «ελέω Θεού βασιλείαν». Και ο λαός ονειροπολούσε να στεφθεί ο Βασιλιάς του στην Αγία Σοφία. Οπωσδήποτε, στέψη δεν έγινε. Η τελετή περιορίστηκε σε μια δοξολογία στο Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Ειρήνης και σε μια προσφώνηση της Αντιβασιλείας στον Όθωνα, με κατάθεση της εντολής της.
Ο λαός πανηγύρισε την ενηλικίωση, αδιαφορώντας αν έγινε ή όχι στέψη, με χορούς στους αθηναϊκούς δρόμους, με τραγούδια και ζητωκραυγές υπέρ του Βασιλιά. Το βράδυ η Αθήνα φωταγωγήθηκε. Ο Όθων γύρισε στην πόλη και επευφημήθηκε ζωηρότατα. Τις δύο επόμενες ημέρες έγιναν αγώνες, δρόμου, πηδήματος και ιππασίας. Η Κοινότης έδωκε ένα μεγάλο χορό, που πήγε και ο Όθων. Τον προσφώνησε μια χαριτωμένη μικρή Αθηναία, η Αγγελική Λιανοσταφίδα, προσφέροντας και μία ανθοδέσμη με κορδέλες με τα ελληνικά χρώματα. Οι εφημερίδες της εποχής κατακρίναν τους αγώνες και έγραψαν ότι, «απέτυχον οικτρώς. Μαλτέζοι χαμάληδες, νεροκουβαληταί και αγυιόπαιδες απετέλεσαν το άπαντον της αθλουμένης Ελλάδος».
