Από τα πρώτα χρόνια της ελεύθερης Αθήνας δημιουργήθηκε και ένα εθνικό … «σπορ»: ο πετροπόλεμος. Το «σπορ» αυτό, που τρομοκρατούσε τους φιλήσυχους Αθηναίους, κυριάρχησε επί ένα περίπου αιώνα.
Το ηρωικό μένος της νεολαίας έπρεπε κάπου να ξεσπάσει, στην ειρηνική περίοδο που διαδέχτηκε τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Και επειδή πόλεμοι δε γίνονταν, οι νέοι αλλά και οι μεγαλύτερης ηλικίας, ιδίως από τις λαϊκές τάξεις, ρίχτηκαν στον πετροπόλεμο. Οί συνοικίες ήταν το συνηθισμένο πεδίο μάχης. Πολλές φορές όμως ο πετροπόλεμος γινόταν μεταξύ δύο συνοικιών, έξω από την πόλη, και τότε έπαιρνε τη μορφή ομηρικού αγώνα. Λάμβαναν μέρος, όχι μόνο παιδιά και νέοι, αλλά άντρες και γυναίκες. Κοντά στις πέτρες και στις σφεντόνες, άστραφταν μαχαίρια και βροντούσαν πιστόλια. Κεφάλια σπάζαν, άνθρωποι τραυματίζονταν κάποτε θανατηφόρα. Τα τζάμια των σπιτιών και τα φανάρια της δημαρχίας ήταν τα πρώτα θύματα απ’ όπου θα περνούσε η «λαίλαψ του πετροπολέμου». Ο Βαυαρός ζωγράφος Κελλενμπέργερ αποθανάτισε σε μια υδατογραφία του πετροπόλεμο στη συνοικία της Πλάκας. Τιτλοφορεί μάλιστα τον πίνακά του: «Κυριακάτικη διασκέδαση στην Αθήνα του 1837». Αντίγραφο της υδατογραφίας βρίσκεται στο Ιστορικό Μουσείο της Ελλάδος.
Οι παλαιότερες εφημερίδες στις ειδήσεις τους είχαν και αναγγελίες πετροπολέμων. Πολλές φορές αναγράφαν και τα ονόματα των «παλικαράδων» της συνοικίας, που θα ήταν επί κεφαλής του «αγώνος». Και ο πετροπόλεμος στην Αθήνα του περασμένου αιώνα, από την έλλειψη άλλων αθλητικών επιδόσεων, είχε πάρει τη μορφή εθνικού αγωνίσματος. Λάμβανα μέρος σ’ αυτό, όχι μόνο οργανωμένες αντίθετες ομάδες αλλά και φιλικές συντροφιές νέων, που κάναν πετροπόλεμο … χάρη διασκεδάσεως!
Ο λιθοβολισμός.
Εκτός από τον «κλασικό» πετροπόλεμο, υπήρχε κι ένας άλλος με πολιτικό περιεχόμενο. Ο «λιθοβολισμός» εναντίον πολιτικών αντιπάλων. Τον «υπέστει» και ο ποιητής Αλέξανδρος Σούτσος (1844) και αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα. Ο πετροπόλεμος χρησιμοποιήθηκε ακόμη και σε πολιτικές διαδηλώσεις, μεταξύ των οπαδών δύο αντιθέτων πολιτικών κομμάτων. Μόνο μετά τους Βαλκανικούς πολέμους (1912 – 13), που το ηρωικό μένος των Ελλήνων βρήκε άλλο «πεδίον δράσεως», σταμάτησαν οι πετροπόλεμοι. Τα τελευταία όμως χρόνια είχαν περιοριστεί μεταξύ των παιδιών και των μαθητών των γυμνασίων. Σήμερα θα ήταν δύσκολο να ξαναρχίσουν οι πετροπόλεμοι και για άλλους λόγους και από έλλειψη … πυρομαχικών. Πού να βρεθούν οι πέτρες; Άλλοτε αφθονούσαν στους δρόμους και στις πλατείες της Παλιάς Αθήνας.
