Στο διάστημα των πρωθυπουργιών του ο Χαρίλαος Τρικούπης προσπάθησε να ενισχύσει το θρόνο και να τον συνδέσει περισσότερο με το λαό.
Σ’ αυτό οφείλεται και ο πανηγυρικός και παλλαϊκός χαρακτήρας, που προσπαθούσε να δίνει στα ευτυχή γεγονότα της δυναστείας. Το ίδιο θα κάνει αργότερα και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Και οι δύο πολιτικοί, Τρικούπης και Βενιζέλος, θα υποστούν την ίδια απογοήτευση. Το Στέμμα στην Ελλάδα, και στη δεύτερη δυναστεία, θα θέλει να κυβερνά και όχι να βασιλεύει. Ακόμη και σε εποχές που ο θεσμός της βασιλείας είναι ξεπερασμένος και αναχρονιστικός. Την εποχή του Τρικούπη η Ευρώπη είχε 23 αυτοκράτορες, βασιλείς και ηγεμόνες. Σήμερα έχει μόνο 7, από τους οποίους οι 6 έχουν απομείνει στα Βόρεια κράτη σαν «ανάμνηση βασιλείας».
Η επέμβαση του Διαδόχου.
Είκοσι χρόνια μετά τη «δεδηλωμένη», πρωθυπουργός ήταν (1895) ο Χαρίλαος Τρικούπης. Η αντιπολίτευση του Θεοδώρου Δηληγιάννη είχει οργανώσει συλλαλητήριο εναντίον της Κυβερνήσεως στο Πεδίον του Άρεως. Η Κυβέρνηση έδωκε εντολή στο διευθυντή της Αστυνομίας να επιτρέψει το συλλαλητήριο, αλλά όταν τελειώσει, να εμποδίσει τους διαδηλωτές να προχωρήσουν συγκεντρωμένοι στην πόλη και να προκαλέσουν οχλαγωγία. Τότε παρουσιάζεται στο πεδίον του Άρεως έφιππος ο διάδοχος Κωνσταντίνος με αυλικούς και δίνει εντολή στο διευθυντή της Αστυνομίας να αφήσει ελεύθερο τον κόσμο να κατέβει στην πόλη. Ο διευθυντής είπε στο Διάδοχο ότι είχε αντίθετη εντολή. Και μόνος αρμόδιος να τον διατάξη θα ήταν ο προϊστάμενός του υπουργός των Εσωτερικών. Ο Τρικούπης, όταν πληροφορήθηκε την απροσδόκητη επέμβαση του Διαδόχου, παρουσιάστηκε στο Γεώργιο και διαμαρτυρήθηκε. Και ο Βασιλιάς του εδήλωσε τότε: «Ο Διάδοχος θα παρίσταται πάντοτε και πανταχού ως ανοθρωτής της τάξεως, όπου ήθελε φανή αύτη κινδυνεύουσα!». Μετά την απάντηση του Γεωργίου η κυβέρνηση Τρικούπη παραιτήθηκε, μολονότι διέθετε στη Βουλή σημαντική πλειοψηφία.
Μετά την παραίτηση του Τρικούπη, ο Γεώργιος Α΄ σχημάτισε υπηρεσιακή κυβέρνηση για να κάνει εκλογές, με πρωθυπουργό τον άλλοτε πρέσβυ Νικόλαο Δεληγιάννη, εξάδελφο του αρχηγού της αντιπολιτεύσεως Θεοδώρου Δηληγιάννη. Στην υπηρεσιακή κυβέρνηση ο Γεώργιος έβαλε υπουργούς των Στρατιωτικών και Ναυτικών δύο υπασπιστές του. Αργότερα θα τον μιμηθούν και οι διάδοχοί του στο διορισμό αυλικών υπουργών και πρωθυπουργών σε υπηρεσιακές κυβερνήσεις. Τη «Σχολή» των αυλικών κυβερνήσεων την είχε εγκανιάσει ο Όθων. Ήταν ένας από τους λόγους που βρέθηκε στην εξορία.
Θάνατος του Τρικούπη.
Στις εκλογές του 1895 κέρδισε με μεγάλη πλειοψηφία το κόμμα του Θεοδώρου Δηληγιάννη. Ο Τρικούπης δε βγήκε ούτε βουλευτής στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μεσολόγγι. Πικραμένος έφυγε για τη Γαλλία, όπου και πέθανε τον άλλο χρόνο. Λίγο πριν πεθάνει έγινε αναπληρωματική εκλογή στο Μεσολόγγι (17 Μαρτίου 1896). Παρά την εντολή του Τρικούπη, οι φίλοι του τού έβαλαν υποψηφιότητα στις αναπληρωματικές εκλογές. Και ο λαός του Μεσολογγίου τον ψήφισε βουλευτή, σχεδόν με παμψηφία, επανορθώνοντας ένα μέρος από το σφάλμα του προηγούμενου χρόνου. Λίγες ημέρες μετά την εκλογή του ο Χαρίλαος Τρικούπης πέθανε στη Γαλλία από οξεία αρθρίτιδα. Την πολιτική κρίση του 1895 θα την πληρώσει η Ελλάς, μετά δύο χρόνια, με την ήττα του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897.
